Op co-schap in Kubang Kerian@Maleisie

Na mijn culturele trip drie weken terug, zijn er alweer twee weekenden voorbij op de Perhentian Islands. Behalve zon, zee, strand en een slaap en eetlokatie, was hier verder niet veel te bekennen. De ideale gelegenheid om eens lekker niets te doen en voor de verandering eens goed te gaan studeren. Handdoekje mee, zonnebrand gesmeerd, bikini aan en mijn boek mee natuurlijk. Een boek over onze longfunctie en capaciteit gemixed met minimale natuurkunde geeft ons: tadaa…  een duikcursus. Danny en ik treden in de voetstappen van de coschappers die ons voorgingen hier in Kubang Kerian. Wat resulteerde in een totaal pakket voor 400 euro inclusief: onze PADI, 4 overnachtingen, 4 dagen onbeperkt eten en het vervoer, waar wij bepaald geen nee tegen konden zeggen. Daarbij een prima invulling voor twee weekendjes weg tussen de posting family medicine door. Danny en ik waren direct verkocht, waarbij carlyn deze weekenden heeft toegewijd aan het snorkelen en een goed excuus gevonden om eens lekker bij te bruinen.

Onze cursus bestond uit zes duiken, waarbij zelfs de confined water dives in het open water was. Aangezien het mijn eerste duik ever was, moest ik zeker even wennen. Klein paniek aanvalletje onder water, maar hoe meer duiken er op je naam staan, hoe meer je van de omgeving gaat genieten. Het koraal is helaas niet meer wat het geweest is, de opwarming van de aarde zorgt voor verbleking van de koralen. Maar het zwemmen tussen scholen vissen is werkelijk waar bewonderingswaardig. Twee duiken vulden vreemd genoeg onze hele dag van half 10 ochtends tot een uurtje of 18 ’s avonds. Video’s bekijken, boek lezen, voorbespreking duik, nabespreking duik, tussentijdse toetsen en natuurlijk de lunch. Intensieve dagen die we afsloten met onze favourite kaartspelen onder het genot van een schaal vol met vers fruit.

Als afsluiting van ons uitje naar de Perhentians hebben we nog een extra duik toegevoegd aan onze PADI, the adventure dive, wreck diving. Eindelijk een fun-dive zonder oefeningen en laat het oog zijn werk doen. Na vele beloftes van onze instructrice Cynthia waren ze daar eindelijk, haaien. Zoals vele van jullie denken, bijten die beesten je niet. Maar ongeacht de bekende films over bloeddorstige haaien, waren deze vrij verlegen. Zolang je geen bedreiging vormt voor deze beesten, heb je niets te vrezen. Waarschijnlijk waren de kleine schorpioenvissen nog gevaarlijker. De vetste vis die we gezien hebben was ongeveer een meter lang, waarschijnlijk een halve meter in de doorsnee en dan zo rond als een tonnentje en zo lelijk als het maar zijn kan. Echt lachwekkend zo onder water, beter jammer dat de enige vorm van communicatie onder water zich beperkt tot een simpele OK handgebaar.

Dat achter ons brengt jullie waarschijnlijk de vraag wat dat tweebenige monster wel niet moet zijn. Dit brengt ons terug naar de campus in Kubang Kerian. Naast een partijtje volleyen, heb ik ook wel eens behoefte aan een heerlijk rondje hardlopen rond de golfbaan. Muziekje op en rennen maar. Aangezien ik ongeveer de enige in deze staat ben met blond haar, is de aandacht niet te vermijden. Dat wordt nog wennen als ik in Nederland ben.. Maar feit dat ik dus liever in het donker ren, helaas werd mij enkele weken later pas duidelijk dat dit misschien die zo heel verstandig was. Slangen op de golfbaan en in het water, voelen zich ’s avonds uitermate thuis op het warme asfalt, waarover ik onbezorgd mijn rondes maak… misschien toch niet meer zo verstandig. Daarnaast raden mijn mede Maleisische co-assistenten mij ook aan de twee-benige monsters uit de weg te gaan. Oftewel, het bouwvakkers volk wat naast de golfbaan aan het werk is. Helaas zijn wij al meerdere malen getuige geweest van enkele loze potloodventer acties. Dus hoewel ik niet graag als bangeschijter wordt afgeschilderd, is het dus niet meer zo verstandig mijn rondes tot 21u te bewaren en loop ik voortaan trouw met iedereen rond een uurtje of 18u ’s avonds. Resulteert wel in het feit dat ik uiteindelijk toch de bloeddorstige haaien verkies boven deze tweebenige monsters.

Zo, haaien, slangen, monsters, tijd om deze blog even een andere draai te geven. Dit zal een van mijn laatste blogs worden, aangezien ik nog maar twee weken hier te gaan heb. Dus het wordt tijd om nog enkele verrassende en interessante feitjes over Maleisie en Kubang Kerian te geven.

Wisten jullie dat:
– Zelfs de Moslim meisjes uit onze klas geloven dat trouwen met hetzelfde geslacht afgeschaft moet worden en een schande is.
– Ze hier geloven dat de slechte invloeden van westerse wereld, zoals videoclips, de reden zijn dat het zo slecht gaat in dit land op seksueel gebied.
– Er op zaterdag in de supermarkt geen plastic zakjes worden meegegeven, milieu vriendelijk beleid, en dit de reden is waarom er op dit moment 2 winkelwagentjes op mijn kamer geparkeerd staan. Daarbij zijn ze op andere dagen alles behalve zuinig aan het strooien met plastic zakjes.

– We naar de show voor chinees nieuwjaar zijn geweest afgelopen weekend. Verrassend genoeg werd ook dit feestje 3 weken na dato pas gevierd. Chinees nieuwjaar 3 februari, Chinees nieuwjaar party op de campus 25 februari…
– We laatst uitgenodigd zijn bij een paar chinezen om te komen eten, hun menu behoorlijk verschilt van de onze. Bestaande uit balletjes meel met chocolade in een glas soja melk. En juist de Nederlandse rijstenpap niet echt in de smaak viel bij onze vrienden. Terwijl rijst toch echt hun favourite maaltijd is hier.

– We op de kinderafdeling nu met wel 20 artsen aan een bed staan.
– We een uur nodig hebben in het ziekenhuis om een zaal te vinden om een presentatie te geven. Het dus onmogelijk is een rooster te maken hier.
– Ons rooster van volgende week nog niet bekend is, aangezien dr. Ismael dit allemaal nog moet regelen.

Een glimp van alles wat er de hele dag door mijn hoofd speelt en waarschijnlijk nog veel meer dingen die ik nu vergeet op te sommen. De laatste twee weken zijn begonnen, nog maar een weekje zelfs met Danny aangezien zijn ouders en vriendin langskomen volgende weekend.

Fijne carnaval daar in Nederland en tot over 2 weekjes voor mijn laatste blog alweer.

Liefs Nic

Het begint misschien wel een beetje op te vallen dat er vooral geschreven wordt over onze mooie trips in Maleisie, maar ik zit natuurlijk hier voor mijn co-schappen en deze worden steeds interessanter. De afgelopen twee weken zijn we gepost in twee perifere ziekenhuizen, clinical hostipal Pasir Mas en KK Tendong, voor het deel-coschap Family Medicine. Ook deze twee weken volgen we een groep Maleisische co-assistenten, Ying Zhen houdt ons op de hoogte van de activiteiten en de universiteit heeft een prive taxi van de USM voor ons geregeld die ons brengt waar we willen. Het zorgsysteem in Maleisie bestaat uit primaire (KK Tendong), secundaire (Pasir Mas) en tertaire zorg (USM hospital), en vooral de family medicine in KK Tendong is een beetje te vergelijken met de huisarts praktijk in NL. Op Tendong zijn we op twee verschillende afdelingen geplaatst, de verloskundige afdeling gecombineerd met consultatie bureau voor baby’s en jonge kindjes en de algemene verpleegafdeling en poli waar alle gevallen behandeld worden.

Het is een hele ervaring om te zien hoe ze in dit kleine ziekenhuisje te werk gaan. Een van onze taken is het verzorgen van wonden. Patienten met een diabetische voet, wonden aan hun voeten ten gevolgen van neuropathie door de diabetes, moeten meerdere malen per week verzorgd worden. Doordat patienten slecht geinstrueerd worden, de minimale financieen en de slechte verzorging krijgen wij voeten te zien die tot op het bot open liggen. Daarnaast nemen we HIV testen af, mogen we bloed prikken voor dengue of spuiten zetten tegen een vit-B-complex bijvoorbeeld. Op de kinderafdeling kunnen we helaas niet zo veel doen gezien de taalbarriere. De Maleisische co-’s daarentegen worden al als volledig dokter gezien, van onderzoeken tot recepten uitschriijven zonder toezicht van ook maar een dokter. Afgezien van het feit dat zij al bijna klaar zijn met hun studie en wij net met onze co-schappen beginnen, zou dit in NL toch echt nooit mogen. Wij kijken een beetje mee met de onderzoeken en spelen wat met de kindjes. Zo mooi, sommige beginnen echt direct te huilen bij het zien van blond haar en blauwe ogen en andere kunnen nu niet meer slapen zonder een Nederlands slaapliedje. De faciliteiten zijn miniem waardoor ze niet in staat zijn hun patienten optimaal te behandelen. Voor de geneesco’s: gisteren zagen we patient met icterus, gele sclera, enkeloedeem, acites en algehele malaise, een idicatie om direct door te sturen naar het ziekenhuis denk je dan. Nou deze patient komt al een maand in Tendong met deze klachten en pas nu werd er een ambulance gebeld, verwonderlijk niet?!

Door met de co’s te praten proberen we zoveel mogelijk te leren en te communiceren met de patienten. Na deze laatste week Family Medicine zullen Carlyn en ik nog twee weken op de pediatrie afdeling gaan lopen in het USM hospital. En de laatste week is report writing/HIV posting. De tijd vliegt voorbij hier, nog maar 3 weken te gaan en ons coschap zit er alweer op.

In mijn volgende blog zal mijn duik-experience op de Perhentian Islands op papier gezet worden. Succes iedereen thuis met de voorbereidingen op carnaval!

Liefs Nic

Die drie weken zijn weer voorbij gevlogen zie ik wel. Afgezien van de lege spaarrekening vanwege ons kleine ongelukje in de Cameron Highlands, liggen deze bergen weer ver achter me. De vakantie voor Chinees nieuwjaar bracht ons ditmaal naar het zuiden van het mooie Maleisie. Reisschema:

Kota Bahru à Kuala Lumpur (2 nachten) à Singapore (3 nachten) à Melaka (3 nachten) à Kuala Lumpur (1 nacht) à Kota Bahru

Na lang wikken en wegen hebben we besloten Borneo toch achter ons te laten en ons te focussen op west maleisie tijdens onze vrije weekenden. Ideaal was het natuurlijk om een weekje vrij te krijgen en het hele zuiden te kunnen gaan verkennen.

Aangezien Kuala Lumpur voor ons al enigszins bekend terrein was en dit een soort tussenstop zou zijn, hebben we ons lekker laten verwennen in de Spa bovenop de Times Square. De enige cult-stop gemaakt dit weekend, is de TV-tower voor een mooi uitzicht over de gehele stad. Lekker eten en een koud biertje hebben onze avonduren behoorlijk aangenaam gemaakt. Dag twee hebben we dan ook maar op Crab-eiland (Pulau Ketam) doorgebracht. Een eiland op palen, overspoelt met het lekkerste seafood eten! Op dit moment beseften we dat er al behoorlijk wat zeeleventjes door onze mond zijn gegaan. Ik ben thuis nooit zo’n vis-eter geweest, maar het is hier een behoorlijke passie van me geworden. Wat een delicatesse iedere keer weer.

Dan de grens over naar Singapore. Er gaat een wereld voor je open, geen vuiltje op de straat te bekennen. Heel bijzonder hoe het leven in Singapore verschilt van Maleisie. Roken op openbaar terrein 500 singapoorse dollar, oversteken zonder zebrapad 50 dollar, kaugom op straat 1000 dollar en ga zo maar door. De doodstraf voor drugsbezit is dan nog het topje van de ijsberg… Opgepast dus. Helaas viel onze trip een beetje van de regen in de drup, geen zonnestraal gezien, dus de bioscoop was meerdere malen de highlight deze dagen. Verder zullen de foto’s zeker toelichten hoe imposant deze stad wel niet was, wat een gebouwen zeg.

Melaka was een heel ander verhaal. Terug in Maleisie, kleine winkeltjes voor ieder huisje, roekeloze scootertjes over de straat, maar tot een onze verrassing een stadthuys in het midden van Melaka. 150 jaar heeft Nederland in Maleisie geheerst en hier is nog veel van terug te zien. Daarnaast na lange tijd natuurlijk weer een broodje kroket en een uitsmijter gegeten, smullen maar! Chinees nieuwjaar werd goed gevierd hier, maar tot onze verrassing geen vuurpijl aan de lucht te bekennen. Nieuwjaars dag kun je als 1^e en 2^e kerstdag beschouwen, vele families dineren samen, dus de straten zijn leeg, winkels gesloten. Voor ons werd het een dagje cultuur en een dagje aan het zwembad van een luxe hotel. Prima afsluiting van onze vakantie. De laatste dag KL werd zoals gewoonlijk in de Times Square gespendeerd.

Een week vakantie is natuurlijk zo voorbij en voordat je het weet zit je weer in Kota Bahru. Maar tijdens onze dagen Family Medicine kunnen we weer uitkijken naar ons weekend op de Perhentian Islands. Hierover volgende keer meer.

Liefs Nic

(de titel is gebaseerd op een uitspraak die de Maleisiers achter bijna iedere zin plaatsen, Lah?!)

Zoals ik al zei, 20-1-2011 t/m 22-1-2011 Cameron Highlands, het volgende avontuur van deze drie musketiers. Na afloop van de diabetes conferentie op de universiteit werd er een prachtig autootje voorgereden voor block C. Dit werd onze beste vriend de komende 3 dagen.

Even route uitstippelen en on the road. Man of vrouw achter het stuur… vrouw dan maar! Na een uurtje rond te dolen in Kubang Kerian/ Kota Bharu eindelijk de snelweg gevonden en de reis was begonnen. De uitdaging zit hem vooral in het links rijden, links spiegelen en de tientallen scootertjes die overal tussendoor vliegen. Snelweg nr 8 werd onze bestemming voor de komende 5 uur. Na Kota Bharu, Manchang en Kuala Krai begonnen de bergen in zicht te komen. De grootste uitdaging nu: je vooral niet irriteren aan vrachtwagens die met 10 km/uur de berg oprijden en daardoor zo gaan inhalen dat de tegenliggende auto je een klein kusje geeft en de afgrond in duwt. Taakverdeling heden: Nic achter het stuur, Carlyn de kaartlezer, Danny in dromenland op de achterbank. Mijn adrenaline level steeg met de seconde iedere keer weer als er ingehaald werd. Heb menig blauwe plekken opgelopen van knijpende handen in mijn armen gedurende de rit ;). Na een uurtje of vier lunch pauze aan de kant van de weg, uiterst vermakelijk uitzicht natuurlijk, waarna Danny zich nestelde achter het stuur. Tot mijn uiterste frustratie toe, nu geen kip op de weg te bekennen, op een aapje of een slang op de weg na, en meneer kon lekker doorkarren. Dit was echter van korte duur, volgende obstakel: benzinetank leeg in the middle of nowhere, afgelopen 60 km geen benzinestation gezien… dan ook nog splitsing van de weg zonder fatsoenlijke borden… Wat nu?! Doemsenario: verkeerde afslag, lege tank, 50 km verwijderd van bewoonde wereld. Gelukkig toch goede afslag en uiteindelijk bij een soort van winkeltje/huisje aangetuft en hier enkele colaflessen met benzine weten te bemachtigen. Gelukkig een bord van Tana Rhata gespot en de kilometers werden afgeteld. Nic nog steeds in dromenland op de achterbank. Dan om 22.00 uur eindelijk aangekomen in Tana Rhata, dorpje in Cameron Highlands na een 6 uur durende rit.

Wat zijn de Cameron Highlands?! Voornamelijk theeplantages, maar ook aardbeiplantages en nog meer van bloemkool tot spinazie. Hiernaast is er een mooie hiking natuur, watervallen en een boeddhistische tempel en dit allemaal bij een aangenaam temperatuurtje van 25 graden aangezien het in een groot dal oftewel tussen vele hoge bergen in ligt. Twee dagen hebben we hier met onze trouwe viervoeter doorheen getuft. De eerste dag vooral naar de theeplantages, prachtig! Vooral eigen vervoer maakt het mogelijk vele dingen te zien in een dag. Nu kwamen we helaas wel wat paardenkracht tekort op die stijle hellingen.. tja man of vrouw achter het stuur?! Hellingproef… pff das een tijdje geleden. Nic met volle moed achter het stuur, maar helaas na een tiental pogingen het opgegeven aangezien de rij tegenliggers zich opstapelde en onze Dan maar achter het stuur gezet. Shame on me… Gelukkig ones-in-a-live (week)-time, de rest van de rit was echt genieten achter het stuur! De tweede dag hebben we niet veel anders gedaan, watervalletje, boeddha, ect en rond 16.00u begonnen we aan de terugtocht.

Danny achter het stuur, Carlyn op haar plek als kaartenlezer (de vrouw die haar vaste plek in de auto heeft verdient) en Nic  begon ditmaal op de achterbank. Tevreden nagenieten van een prachtig weekend, beetje dagdromen met de oogjes toe, je kent het wel. Totdat na een klein half uurtje…. KABOEM!!! What the f*ck gebeurt hier… ?! Wat op de heenweg iedere keer net goed was gegaan, kregen we nu driemaal zo hard terug. Lang verhaal, maar goed geraakt door een vrachtwagen in ieder geval. Bleek zo’n 5 cm naast mijn dagdromerig hoofd te zijn afgegaan! Maar belangrijkste, de drie musketiers ongedeerd, de auto rijdt nog en in ruil hiervoor een som geld voor wat blikschade leggen wij hier graag voor neer.

En ja, nu nog éénmaal… man of vrouw achter het stuur….?!

Aangekomen op USM (Universiteit Saint Malaysia) natuurlijk als de dood voor de confrontatie met onze auto verhuurder. Maar gelukkig resulteert zich dit in:
– Auto schade van ongeveer 995 RM (250 euro = +/-80 euro pp). Dit terwijl de kosten in NL zouden oplopen tot boven de 1000 euro!
– Een lift naar huis van de verhuurder met vrouw en kind, met een manderijntje op de koop toe. Als iemand mijn auto zo in de deuk had gereden, had ik toch iets anders gereageerd.

Kleine domper op ons weekend kun je wel zeggen, maar zo makkelijk krijg je ons er niet onder en wij kijken nog steeds met een grote glimlach op ons gezicht terug naar de Cameron Highlands.

Komende donderdag is een vrije dag in verband met presentaties en interviews voor onze Maleisische co-schap groep, dus beginnen wij alweer aan onze nieuwe trip aaneensluitend met de vrije week hierna voor chinees nieuwjaar. Planning: KL-krabben eiland-Singapore-Melaka-KL en terug naar Kubang Kerian. Hierover meer in mijn volgende blog.

Als klein toetje nog drie feitjes over Kelantan:
– Wist je dat ze het woord werkeloosheid hier bijna niet kennen?! Ze verzinnen hier namelijk de gekste functies om te zorgen voor werkgelegenheid: deuropenhouder bij de KFC, uitzwaaier bij de Mac Donalds, tasjes inpakker bij de supermarkt (wat ze vijfmaal zo langzaam doen dan jijzelf), supermarkt karretjes tegenhouder zodat ze niet van de roltrap af glijden, stempelzetter onder je bonnetje als je in de supermarkt geshopt hebt en daarnaast zetten ze in ieder restaurant/winkel een overschot aan personeel neer zodat er 3 man naast je tafel staat om je drankje op te nemen.
– Wist je dat ze hier al het overschot aan vis in fish-balls stoppen?! In de Tana Rhata hadden Danny en ik ons zeer verheugd op een heerlijke steamboot maaltijd, hier krijg je een pan kokende soep voor je waar je vis/kip in gooit om te koken. Echter 2/3^e van onze schaal vis bestond uit op elkaar geprakte vis, vierkant, rechthoekig of rond.. Leuk verzonnen variatie, maar komt allemaal op hetzelfde neer, geen succes dus.
– En tot slot: Wist je dat bijna alle maleisiers op hun brommertje hier hun jas achterste voren dragen?! Dit heeft met cultuur te maken, de wind komt natuurlijk van voren op je af, dus drukt je kleren in de lichaam. Zonder jas zou je dus al de contouren van je lichaam zien, dit is natuurlijk streng verboden en verdoemt hier!

Mijn volgende blog dus pas weer over zo’n 2-3 weken! De fotomap Maleisie is weer aangevuld, dus veel lees en kijk plezier weer :)!

Liefs Nicolle

I weet het.. het is alweer een tijdje geleden en je zou zeggen dat hier vrij weinig te doen is in dit dorpje, maar verbazingwekkend genoeg komen we amper toe aan het feit ons te vervelen.

Tijdens mijn vorige blog zat ik nog helemaal in de vakantie-sferen, met de Hashers kerstmis vieren en naar de Rum-jungle in KL met nieuwjaar. Maar tijden veranderen en op dit moment zijn we alweer 3 weken bezig met onze co-schappen in Kubang Kerian (dicht bij Kota Bharu in de provincie Kelantan). Ik zal proberen julle een klein beetje een beeld te geven van het coschap en hoe onze dagen eruit zien:

Community Medicine.., wat is dat nu weer voor co-schap?!
We volgen vijf weken van ons co-schap een vast programma samen met de Maleisische co-assistenten en de andere vijf weken zijn we ingepland rondom onze eigen leerdoelen. Het is de bedoeling om tijdens deze 10 weken de invloed van de Maleisische cultuur op het gezondheidssysteem te rapporteren. Mijn eigen leerdoelen betreffen de multidisciplinaire ziekte diabetes mellitus (suikerziekte) en gastro-intestinale ziekten (maagdarm ziektes). Gezien de andere cultuur en ander voedselpatroon ben ik benieuwd hoe ze hiermee omgaan en ontdek ik graag de verschillen met Nederland.

Hoe ziet onze dag eruit?
De eerste twee weken waren voor mij cardiologie, toevallig samen met Danny. Vreemde indeling voor een leerdoel diabetes, maar dat heb je niet echt in hand. Iedere dag begonnen we met een ward round op de CCU, alle opgenomen hartpatienten worden dan besproken. Stel je even voor dat er op dat moment 1 prof. cardiologie, 1 dr. Cardiologie, 6 interne artsen in opleiding, 2 Nederlandse co’s, 2 Maleisische co’s en 4 verpleegsters rondom één bed staan (jaja, 16 man rondom één patient), zonder airco! Op maandag en woensdag was hierna polikliniek, en zondag, dinsdag en donderdag hebben we opgevuld met het kijken naar o.a. inspanningstesten en ECG onderzoeken. Het hands off beleid staat hier nogal hoog in de vaandel, dus veel meer dan kijken mogen we niet doen. Wel geteld tweemaal de bloeddruk mogen meten en na wat aandringen bloed mogen prikken bij twee patienten, hippie-a-hoi! Gezien de taalbarriere is het verder wel lastig om iets te leren tijdens de rondes of poli. Er wordt wel degelijk engels vertaald voor ons, maar vaak met zo’n dialect dat je je nog steeds afvraagt of ze in het Maleisisch bezig zijn of in het Engels. De dagen zijn redelijk kort, dus rond 13u mogen we het ziekenhuis verlaten met een leerdoel in onze pocket.

Dan vanaf 13 uur: lunchen in de mensa of tegenover ziekenhuis ergens, wat studeren en/of naar D’klassik voor een heerlijke white coffee en internet (deze ontbreekt op onze campus) en rond half 6 altijd even sporten. Hardlopen, volleyballen, basketballen, voetballen, aerobics, squassen, echt een geweldig sportcomplex hier. Gezien de vele studenten van master of sportscience staan alle velden iedere dag vol en zijn ze uiterst enthousiast als je mee wil doen. Daarnaast ook altijd leuk om tijdens een vrije middag ons muziekje mee te nemen naar de basketball cort en daar lekker te ballen met Danny. Na sporten een heerlijk koude douch (geen warme douch aanwezig hier) en op zoek naar een plek om te dineren. Gezien het ontbreken van  enige kookfaciliteiten gaan we iedere avond uit eten, maar dit kost gelukkig maarliefst 2-3 euro per maaltijd. En tja, dat hebben natuurlijk ook verdient na zo’n zware dag. Waarna nog een potje bowlen, snookeren, poolen in de KB mall of een filmpje @ Danny’s place. En zo komen we onze dagen op de campus/ziekenhuis wel door.

Daarbij natuurlijk wel rekening houdend met het feit dat je op de campus en/of in het stadje Kubang Kerian:
–          Niet hand in hand mag lopen man en vrouw.
–          Je ons hostel een beetje met een gevangenis kunt vergelijken, maar we gezien de lage huur (25 euro p/mnd) ons best zullen doen het hier de komende 10 weken vol te houden.
–          Iedereen medelijden met ons heeft, aangezien we niet alleen in blok C verblijven, maar ook nog eens aan de straatkant.
–          Het lawaai vanaf de snelweg achter ons, driemaal verergerd na 12u ’s nachts. Brommer en auto racen zeer populair is hier, waardoor ze ons de eerste dagen wel delijk onze nachtrust hebben ontnomen.
–          De grootste grap dan nog is, dat ze ook nog eens een moskee plaatsen op 100 meter afstand, zodat we ons nooit zullen we verslapen en we iedere ochtend rond 6u uit ons bed springen door dit verschrikkelijke lawaai.
–          Ik dus voortaan slaap met oordoppen in!!
–          Hier verder praktisch nergens in Kelantan alcohol te verkrijgen is, laat staan een bar te vinden is.
–          Wij de enige 3 blanken zijn in dit stadje en je dus behoorlijk nagestaard wordt hier.
–          Ze wel niets durven te zeggen over het lopen met blote schouders of voetballen met de mannen. Maar we toch wel inzien dat het niet zo zullen respecteren al wij in bikini in de tuin gaan liggen.

Wisten jullie daarnaast dat:
–          In het ziekenhuis de internist in opleiding, die we hier volgen, meer dan 30 min doet over 1 patient.
–          De artsen daar vinden dat ze het zoo ontzettend zwaar hebben aangezien ze gem. 70 patienten op een dag moeten zien met z’n achten!!
–          Ik begin in te zien dat de surinaamse metaliteit, misschien wel niet zo heel typisch surinaams is, maar dat misschien alleen nederlanders weten wat werken is..
–          Het onderzoek van het hart hier gewoon door de kleren heen wordt gedaan, tja.. kleren uittrekken kan natuurlijk niet in deze cultuur.
–          Patienten hier gewoon vast gebonden worden aan hun bed.
–          We hier al enkele zeer indrukwekkende zeldzame ziektes voorbij hebben zien komen.
–          We behoorlijk cheap ass wat medische boeken hebben ingeslagen

Penang
En zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan, maar zal het jullie besparen. Gezien de conservatieve houding hier en het ontbreken van met name wat divers vermaak in KK zijn we het afgelopen weekend naar Penang gegaan. Het weekend valt hier op vrijdag en zaterdag en we hadden de donderdag vrij gevraagd, dus woensdagavond zaten we in de nachtbus richting het mooie eiland aan de andere kant van Maleisie. Na aankomst om half, lekker 5 hebben we op het Baku Ferrige beach uitgeslapen, gerelaxed aan een zwembad van het royal hotel, de grootste boeddha van maleisie bezocht (Keh loh li tempel), georgetown bezocht, hiking tour in penang national park, monkey beach bezocht en natuurlijk lekker uit eten geweest en eindelijk natuurlijk twee dagen op stap waar we hebben genoten van enkele heerlijk koude biertjes. Wat een weekend! De foto’s zullen genoeg zeggen! En hierbij komt nog een niet te missen wist je datje: wist je dat Danny nogal moeite heeft een prayer room te onderscheiden met het openbaar toilet, en hier pas achteraf is achter gekomen..!

Deze week zijn we begonnen aan community medicine. Dit houdt in dat we iedere dag naar een perifeer ziekenhuis worden gebracht in Pasir Mas. Vanuit hier gaan we onder andere de watervoorziening bekijken van de omliggende dorpen, op een fogging-tirp (muggen doden) op de lokale campus daar enz. Het is geen medisch leerzaam deel maar wel zeer interessant deel van ons coschap hier. Dit doen we samen met een groep maleisische co’s.

In het vooruitzicht hebben we dit weekend Cameron Highlands en daarna een lange trip tijdens onze onverwachtte vrije week tijdens het Chinees nieuwjaar (3-4 feb). Hierover meer in de volgende blog!

Bedankt iedereen weer voor de lieve berichten!

Liefs Nic

Ik weet het… een beetje verlaat.. maar het is uiteindelijk toch gelukt jullie nog enkele kiekjes uit het mooie Suriname te laten zien. Vanaf nu is het fotoboek vol actief en up-to-date!! Zelfs de eerste foto’s van Maleisie staan al online.

Suri versus Malay…drie graden kouder, twee weken verder, een jaar opnieuw ingeluid, maar onze avonturen zijn ontelbaar! Groot verschil, klein verschil, totaal verschillende landen, maar toch vele overeenkomsten. Vele indrukken heb ik hier al opgedaan de afgelopen 15 dagen en natuurlijk weer veel te veel om allemaal op papier te zetten.

Allereerst wil ik natuurlijk iedereen een gelukkig Nieuwjaar wensen, maar dit moet helaas vanuit Maleisie op deze onpersoonlijke manier.  Dat betekend niet dat dit hier ongemerkt voorbij gaat. Chinees Nieuwjaar is hier een knaller, maar ons Nieuwjaar wordt in volle ambiance gevierd. New years eve in Kuala Lumpur, allereerst een geweldige lichtshow met Maleisische muziek, waarna een knallend en spetterd feest in de lucht, waarna we deze party voort zetten in The Rum-Jungle.

De eerste week van onze trip zijn we begonnen op Borneo in het stadje Kuching. Hier hebben we niet stil gezeten. Lekker uit eten geweest op kerstavond avond natuurlijk en de avond ingeluid met enkele dronken engelsmannen. Hoe voorspelbaar is dat?! Maar de rest van de kerst was iets minder traditioneel dan andere jaren. Eerste kerstdag werden we uitgenodigd door de baas van een touring shop om met hem en zijn vrienden te gaan wandelen in de jungle. Toch leuk om kerst met meerdere mensen te vieren dachten wij. Uiteindelijk konden we zijn vrienden in een zin perfect omschrijven: “It’s not a hiking club with an alcoholproblem, but a drinkingclub with a walking problem”. Deze club bestond uit zo’n 70 man en noemen zich de “Hashers” (no drugs involved!). In zo’n 200 landen (zelfs in NL) bestaan er meer dan 1000 van deze Hash clubs. Dit zijn vaak bazen van grote bedrijven die houden van bier drinken, maar aangezien dit in calorieën vaak niet zo goed valt hebben ze besloten van te voren met z’n allen te gaan wandelen/hiken. En waar kan dat niet beter dan in Maleisie en dit doen ze zowaar 2-3x week!! Na een mooie klim, een gezellige babbel en nog meer foto’s is de avond afgesloten in een golf club waar een mooi diner geserveerd werd. Dit natuurlijk gepaard met bier, wat resulteerde in een soort cantus: nieuwelingen (jaja.. wij dus) werden naar voren gehaald: adten. Na het niet volgen van de regels: adten! Het ontbreken van een Hash-shirt: adten. Het behalen van je 400^ste Hash-run: adten! Met daarbij het clublied natuurlijk. De meest vreemde, niet traditionele 1^ste kerstdag ever!

Tweede kerstdag hebben we in Bako-nationale park gevierd, twee dagen hiken tussen in de jungle met de mooiste uitzichten. Christina uit Leiden heeft ons hierbij gevergezeld. De rest van de week in Kuching is ingevuld door onze Hash vrienden. Ontbijten, lunchen, avondeten werd zomaar voor ons ingepland en dit is de manier om het maleisisch eten te ontdekken. Daarbij hebben we nog een mooie tubing trip gemaakt in de highlands of borneo. Vanessa (de enige 21-jarige hasher) heeft ons meegenomen naar een autoshop, hier hebben we enkele binnenbanden ingeslagen, waarna de berg opgereden en gedurende 2 uur de rivier afgedreven met een biertje in onze hand!! Prachtig!!! Een en al gezelligheid met 13 maleisiers op het water!

Het avontuur is nu helaas al enkele dagen ten einde. Kubang Kerian was de bestemming alweer op nieuwjaarsdag. Mijn kamertje op de campus voelt al een beetje als thuis en de sportfaciliteiten op hier prijzen mij gelukkig waar ik de vele vrije tijd tijdens mijn coschap kan gaan spenderen. Danny heeft zich toegevoegd aan het travel-duo en met z’n drieen proberen zo langzaam aan te integreren met de rest van de studenten. Indruk hebben we zeker al gemaakt want ik als voetballende vrouw was een behoorlijke publiciteitsstunt. Tja.. het is wel even wennen dat je hier als vrouw toch anders gezien wordt. De moslim cultuur staat zeer centraal in dit stadje. De enige blote schouders die ze zien zijn van ons en dat reflecteert nogal als je zo’n bleekscheet als ik ben ;)!

De komende dagen wordt integreren in het ziekenhuis, onze weg vinden en die medische kennis weer even oprakelen! Hierover verslag in het volgende blog, want tja er moet ook gestudeerd worden!

Voor iedereen thuis succes met de goede voornemens ;)! En stook die kachel maar even goed omhoog!

Liefs Nic

De tijd vliegt voorbij.. tja..de volgende trip is alweer in zicht. Op dit moment nog maar acht uurtjes verwijderd van mijn vlucht richting maleisie. Dit is een week geweest met veel gemengde gevoelens. Nagenietend van een geweldige ervaring in Suriname, druk aan het studeren voor een herkansing dermatologie co-schap, voorbereiden op de trip Maleisie en daarnaast natuurlijk genieten van het feit dat ik mijn dierbaren nog enkele dagen kan zien. Toch staan de koffers weer klaar en zal het volgende avontuur snel op mij afkomen en zal de sneeuw zonder mij moeten dooien.

De vorige blog omtrent de missie is Suriname is het laatste teken van leven geweest van deze co-schapper. De laatste twee weken Suriname heb ik jullie onthouden, maar in een notendop zal ik deze jullie nog presenteren.

Na de missie in Ladouani ben ik met een veel andere kijk op mijn coschappen verder gegaan in het ziekenhuis. Alles is vertrouwd en het barst van de gezelligheid met de zusters daar! Iedere dag weer had ik zin om naar het ziekenhuis te gaan. Ook de groep in de gongrijp werd steeds hechter en ik begon me steeds meer te beseffen dat ik echt mijn laatste twee weekjes werden. Dit uit zich natuurlijk in volle deelname aan alle activiteiten die zich aandoen: uitjes naar het zwembad, stappen in de zazazoe, la caff of de havana, lekker uit eten met de club en naborrelen voordat je de dag erop weer om 7u op de fiets moet zitten om aan het werk te gaan. Volle ambiance, met daarnaast veel enthousiasme om in het ziekenhuis aan het werk te gaan. Zo zijn de laatste twee weken voorbij gevlogen. Je voelt je steeds meer thuis, je voelt je op je plek en de sneeuwstormen in Nederland worden steeds minder verleidelijk…

Het laatste weekend hebben janna en ik weer geluk gehad met 2 artsen en de polibegeleider het binnenland in te mogen om patienten te gaan screenen voor een volgende missie. Deze is veel kleinschaliger en absoluut niet te vergelijken met Ladouani, maar het blijft een eer om mee te mogen. Een 4u durende autorit langs de kust bracht ons in Nickerie. Deze vrijdag avond hebben we na een etentje in een chinees restaurant doorgebracht in een huisje geregeld door de artsen. De volgende dag ging om half 6 de wekker, aangezien we om 7u in het ziekenhuis aan de slag moesten. Van 7-13u hebben we 84 patienten gescreend, janna en ik deden visusonderzoek en druppelen, waarna dr. Pawiroredjo en J. Pameier de patienten achter de spleetlamp bekeken en deze selecteerden voor cataract (staar) operatie of niet. Even aanpoten was dat, maar heerlijk om eens actief en effectief bezig te zijn. Na afloop heeft Jan ons de markt en dijk laten zien van Nickerie. Op de dijk was het brits guana al te zien over zee en werkelijk waar, voor onze neus stonden ze daar te smokkelen. Terwijl wij aan het genieten waren van onze verse mango, werden handelswaar en dames op de ruggen van de bootsmannen de bootjes ingedragen.

Dit laatste weekend vloog voorbij en zondag stond Brian alweer klaar met z’n taxi. Jezus.. wat zag ik daar toch tegenop, nu alweer naar huis?! Ben ik serieus al vijf weken in Paramaribo geweest.. ? Maar ze zeggen dat je altijd op de hoogtepunt moet stoppen en daar zal ik me dan ook maar bij aansluiten. Suriname was in een woord AMAZING en deze ervaring ga ik nooit meer vergeten!

Beetje dubbel dan ook dat ik nu weer enthousiast moet gaan doen over Maleisie… zoals ik in het begin al zei.. veel gemengde gevoelens hier. Zonder er bij na te denken sta ik mijn tas te pakken en zit ik dadelijk in de auto. Pas als ik mijn voeten op de Maleisische bodem zet zal het avontuur dan ook werkelijk beginnen.

De eerste weken dat ik in Maleisie ben ga ik reizen. Voor zover we nu een planning hebben, zullen we woensdag aankomen in Kuala Lumpur, donderdag vliegen naar Kutching, waarna een week reizen. De week daarom donderdag terug naar Kuala Lumpur, hier wordt Nieuwjaar gevierd en zaterdag vliegen we naar Kotha Baru waar we opgehaald zullen worden om in Kubang Kerian op de campus ons kamertje te gaan bezichtigen. Samen met Carlyn en Danny zal ik hier het co-schap community medicine gaan lopen.

Het zal even een drukke periode worden, dus zal ik het nieuwe jaar pas ook weer een nieuwe blog kunnen plaatsen. Tot dan voor iedereen alvast een fijne feestdagen en daarbij natuurlijk een gelukkig Nieuwjaar!!!

Veel Liefs

Nicolle uit H’beek

Even hoorrr.. is wat de mentaliteit van surinamers  uitzonderlijk goed beschrijft! Bij deze ben ik dus van mening dat ook ik deze woorden, als inwoner van de gongrijp, mag gebruiken voor het ontbreken van een berichtje vorige week… :D!

In de vorige blog had ik het al aangekondigd: Onze Nic gaat op missie!! Ik ga proberen de afgelopen dagen met jullie te delen, maar foto’s zeggen helaas meer dan 1000 woorden! Ik heb jammer genoeg wat problemen om deze up te loaden op deze site, maar de eerste foto’s staan online op facebook, dus hopelijk kunnen jullie deze via vriend/vriendin/zoon of dochter achterhalen.

Maandag 22 nov t/m vrijdag 26 nov heb ik doorgebracht in Anaula, een resort dicht in de buurt van het dorpje Ladouani, aan de Suriname rivier. Deze trip begon op maandag ochtend, 6 uur op het parkeerterrein van het azP, waarna we om 9u in een afgebladderd gammel oud vliegtuigje stapten om het avontuur richting de jungle tegemoet te gaan, al een unieke ervaring op zich natuurlijk. Dertig minuten vliegen later en je bevindt je in een totaal andere wereld aan de andere kant van Suriname. De OK en poli zijn binnen no-time opgezet en toen de zon op zijn hoogst stond werd de eerste patiente op OK-tafel gelegd.

In juli is dr. Pawiroredjo in Ladouani geweest om de inwoners van de omliggende dorpen te screenen. In totaal zijn er 101 patiënten geselecteerd die geopereerd gaan worden aan staar. Deze operatie kan sinds 2006 in Suriname onder druppelanesthesie uitgevoerd worden, wat betekend dat de patiënt in totaal 20 minuten op de OK-bank ligt. Echter zijn er helaas maar 76 patiënten uiteindelijk geopereerd. De factoren die hierin meespelen zijn vrij bizar, patiënten komen niet opdagen omdat het regent, omdat er op donderdag een nationale feestdag was (onafhankelijkheids dag) of doordat er verhalen in het dorp worden vertelt dat bijvoorbeeld het hele oog verwijderd zal worden. Maar we hebben zeker niet te klagen, want 76 patiënten in deze omstandigheden opereren in al geweldig. Vele patiënten kunnen niets meer zien en hebben nog nooit een oogarts bezocht. Na deze operatie geven zij te kennen voor het eerst hun kleinkinderen te hebben gezien, geen begeleiding meer nodig hebben om hun kleren te gaan wassen en ervaren hoe mooi het uitzicht wel niet is waar ze iedere dag na toe staren. Negatieve ervaringen zijn er natuurlijk altijd, bijvoorbeeld een man die nogal schrok van zijn vrouw, hier was hij 30 jaar geleden echt niet mee getrouwd ;)! Maar het is een prachtige ervaring. Die glimlach van volle geluk op het gezicht van de geopereerde patiënten vergeet ik nooit meer. Helemaal trots met de zonnebril die ze krijgen na de operatie of het operatie hemd wat ze de hele week dragen als kleding.. je kijkt je ogen uit. Maar zoals ik in het begin al zei, de foto’s zeggen meer dan woorden alleen.

De taak van ons co-assistenten op deze missie: visus onderzoek bij de nieuwe poli patiënten, oogdruppels geven aan patiënten met een slechte visus, doorstroom regelen patienten van ‘wachtkamer’ naar poli, naar OK en terug naar ‘wachtkamer’. Daarbij nog wat extra taken van onze Nederlandse metgezel, jan de gepensioneerde oogarts uit Rotterdam wat betrof: zwemmen in de rivier, brood kopen bij de lokale bakker, djogo’s drinken aan de lokale bar of de jeugd aanmoedigen tijdens een potje voetbal. Oftewel, vooral genieten van deze ultieme bijzondere vrije momenten die we hebben in Ladouani!!

Indrukken om nooit te vergeten: spelende kinderen in het water die je laten kennis maken met het heerlijke fruit van hun eigen kostgrondje, patiënten in kruiwagens die als ambulance dienen, vrouwen die dolgelukkig zijn als je je maaltijd met je deelt, de prachtige tocht iedere ochtend en avond over de rivier van Anaula richting Ladouani, heerlijk genieten van een zware dag in de sula om de hoek van ons resort (stroomversnelling), ’s avonds op kaaimannen tocht of genieten van een bandje uit een dorpje wat verderop.

De laatste dag is er een Surinaamse tv-ploeg ter plaatse geweest, wat resulteert in een mooie uitzending over de missie in Ladouani die de komende 3 maanden nog regelmatig herhaalt gaat worden op de Surinaamse tv. Heb zelf nog geen beelden gezien, maar schijnbaar sta ik zeer enthousiast visusonderzoek te doen onder een boompje! De laatste dag hebben met een officiële ceremonie afgesloten, de vlag hijsen, enkele gebeden en toespraken van de directeur van het ziekenhuis, directeur medische zending, enkele artsen en natuurlijk een enkele patiënte die zijn dankbetuiging heeft gegeven. Zo snel we gearriveerd waren, zo snel zaten we weer in het vliegtuig richting azP en om 16u stond ik weer op de stoep in de gongrijpstraat.

De afgelopen 23 jaar heb ik veel meegemaakt en ben ik zeer gelukkig geweest, maar ik denk dat deze week nog wel de meeste indruk op mij heeft gemaakt en dit gaat mij nog lang bijblijven! We zijn zo’n lucky basterds geweest, en ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Morgen gaan we lekker uit eten met het hele team, dus zal een leuke afsluiting worden!

Dit verhaal zou nog vele alinea’s uitgebreid kunnen worden, maar hier ga ik het bij laten! Volgende keer nog een laatste bericht uit Suriname, het zit er hier alweer bijna op. Maar ga nog genieten van mijn laatste weekje hier!

Heel veel liefs!! Nic

En bedankt voor alle lieve berichtjes weer van iedereen!!!