Na mijn culturele trip drie weken terug, zijn er alweer twee weekenden voorbij op de Perhentian Islands. Behalve zon, zee, strand en een slaap en eetlokatie, was hier verder niet veel te bekennen. De ideale gelegenheid om eens lekker niets te doen en voor de verandering eens goed te gaan studeren. Handdoekje mee, zonnebrand gesmeerd, bikini aan en mijn boek mee natuurlijk. Een boek over onze longfunctie en capaciteit gemixed met minimale natuurkunde geeft ons: tadaa… een duikcursus. Danny en ik treden in de voetstappen van de coschappers die ons voorgingen hier in Kubang Kerian. Wat resulteerde in een totaal pakket voor 400 euro inclusief: onze PADI, 4 overnachtingen, 4 dagen onbeperkt eten en het vervoer, waar wij bepaald geen nee tegen konden zeggen. Daarbij een prima invulling voor twee weekendjes weg tussen de posting family medicine door. Danny en ik waren direct verkocht, waarbij carlyn deze weekenden heeft toegewijd aan het snorkelen en een goed excuus gevonden om eens lekker bij te bruinen.
Onze cursus bestond uit zes duiken, waarbij zelfs de confined water dives in het open water was. Aangezien het mijn eerste duik ever was, moest ik zeker even wennen. Klein paniek aanvalletje onder water, maar hoe meer duiken er op je naam staan, hoe meer je van de omgeving gaat genieten. Het koraal is helaas niet meer wat het geweest is, de opwarming van de aarde zorgt voor verbleking van de koralen. Maar het zwemmen tussen scholen vissen is werkelijk waar bewonderingswaardig. Twee duiken vulden vreemd genoeg onze hele dag van half 10 ochtends tot een uurtje of 18 ’s avonds. Video’s bekijken, boek lezen, voorbespreking duik, nabespreking duik, tussentijdse toetsen en natuurlijk de lunch. Intensieve dagen die we afsloten met onze favourite kaartspelen onder het genot van een schaal vol met vers fruit.
Als afsluiting van ons uitje naar de Perhentians hebben we nog een extra duik toegevoegd aan onze PADI, the adventure dive, wreck diving. Eindelijk een fun-dive zonder oefeningen en laat het oog zijn werk doen. Na vele beloftes van onze instructrice Cynthia waren ze daar eindelijk, haaien. Zoals vele van jullie denken, bijten die beesten je niet. Maar ongeacht de bekende films over bloeddorstige haaien, waren deze vrij verlegen. Zolang je geen bedreiging vormt voor deze beesten, heb je niets te vrezen. Waarschijnlijk waren de kleine schorpioenvissen nog gevaarlijker. De vetste vis die we gezien hebben was ongeveer een meter lang, waarschijnlijk een halve meter in de doorsnee en dan zo rond als een tonnentje en zo lelijk als het maar zijn kan. Echt lachwekkend zo onder water, beter jammer dat de enige vorm van communicatie onder water zich beperkt tot een simpele OK handgebaar.
Dat achter ons brengt jullie waarschijnlijk de vraag wat dat tweebenige monster wel niet moet zijn. Dit brengt ons terug naar de campus in Kubang Kerian. Naast een partijtje volleyen, heb ik ook wel eens behoefte aan een heerlijk rondje hardlopen rond de golfbaan. Muziekje op en rennen maar. Aangezien ik ongeveer de enige in deze staat ben met blond haar, is de aandacht niet te vermijden. Dat wordt nog wennen als ik in Nederland ben.. Maar feit dat ik dus liever in het donker ren, helaas werd mij enkele weken later pas duidelijk dat dit misschien die zo heel verstandig was. Slangen op de golfbaan en in het water, voelen zich ’s avonds uitermate thuis op het warme asfalt, waarover ik onbezorgd mijn rondes maak… misschien toch niet meer zo verstandig. Daarnaast raden mijn mede Maleisische co-assistenten mij ook aan de twee-benige monsters uit de weg te gaan. Oftewel, het bouwvakkers volk wat naast de golfbaan aan het werk is. Helaas zijn wij al meerdere malen getuige geweest van enkele loze potloodventer acties. Dus hoewel ik niet graag als bangeschijter wordt afgeschilderd, is het dus niet meer zo verstandig mijn rondes tot 21u te bewaren en loop ik voortaan trouw met iedereen rond een uurtje of 18u ’s avonds. Resulteert wel in het feit dat ik uiteindelijk toch de bloeddorstige haaien verkies boven deze tweebenige monsters.
Zo, haaien, slangen, monsters, tijd om deze blog even een andere draai te geven. Dit zal een van mijn laatste blogs worden, aangezien ik nog maar twee weken hier te gaan heb. Dus het wordt tijd om nog enkele verrassende en interessante feitjes over Maleisie en Kubang Kerian te geven.
Wisten jullie dat:
– Zelfs de Moslim meisjes uit onze klas geloven dat trouwen met hetzelfde geslacht afgeschaft moet worden en een schande is.
– Ze hier geloven dat de slechte invloeden van westerse wereld, zoals videoclips, de reden zijn dat het zo slecht gaat in dit land op seksueel gebied.
– Er op zaterdag in de supermarkt geen plastic zakjes worden meegegeven, milieu vriendelijk beleid, en dit de reden is waarom er op dit moment 2 winkelwagentjes op mijn kamer geparkeerd staan. Daarbij zijn ze op andere dagen alles behalve zuinig aan het strooien met plastic zakjes.
– We naar de show voor chinees nieuwjaar zijn geweest afgelopen weekend. Verrassend genoeg werd ook dit feestje 3 weken na dato pas gevierd. Chinees nieuwjaar 3 februari, Chinees nieuwjaar party op de campus 25 februari…
– We laatst uitgenodigd zijn bij een paar chinezen om te komen eten, hun menu behoorlijk verschilt van de onze. Bestaande uit balletjes meel met chocolade in een glas soja melk. En juist de Nederlandse rijstenpap niet echt in de smaak viel bij onze vrienden. Terwijl rijst toch echt hun favourite maaltijd is hier.
– We op de kinderafdeling nu met wel 20 artsen aan een bed staan.
– We een uur nodig hebben in het ziekenhuis om een zaal te vinden om een presentatie te geven. Het dus onmogelijk is een rooster te maken hier.
– Ons rooster van volgende week nog niet bekend is, aangezien dr. Ismael dit allemaal nog moet regelen.
Een glimp van alles wat er de hele dag door mijn hoofd speelt en waarschijnlijk nog veel meer dingen die ik nu vergeet op te sommen. De laatste twee weken zijn begonnen, nog maar een weekje zelfs met Danny aangezien zijn ouders en vriendin langskomen volgende weekend.
Fijne carnaval daar in Nederland en tot over 2 weekjes voor mijn laatste blog alweer.
Liefs Nic